Ik vind van mezelf dat ik echt wel een open geest heb, dat ik onbevooroordeeld naar mensen kan kijken en luisteren. Ik stop mensen niet zomaar in vakjes. Diversiteit omarmen is één van mijn topwaarden. Iets wat mij in mijn leven al veel moois heeft opgeleverd.
En dan zie ik een aankondiging van De Leesplank – een online boekenclub van @elkehoremans waarbij diversiteitsthema’s worden benaderd via boekbesprekingen. Ik ben dol op boeken, ik verslind ze, ik volg de recensies in de kranten. Als vrienden van me boeken aanraden, komen ze op mijn “te lezen lijstje” te staan. Leuk! Eens een ander invalshoek om boeken te selecteren. En een andere groep om leeservaringen te delen.
Wat een mooi geschenk aan mezelf. Pareltjes van boeken. Hemels interessante gesprekken. Een blikveld dat erg verruimd werd.
Het eerste boek was al meteen raak: Focus van Arthur Miller vertelt het verhaal van een man aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Een context van extreme discriminatie die de samenleving grondig zal verdelen en ondermijnen. Hijzelf probeert aanvankelijk neutraal te blijven tussen al de chaos die antisemitisme en racisme in de samenleving teweeg brengen. Op basis van zijn uiterlijk wordt hij echter gezien als iemand met joods bloed. Er ontstaat een innerlijk conflict tussen zijn verlangen om erbij te willen horen en zijn behoefte tot neutraliteit. Het boek beschrijft het proces van deze man, terwijl hij langzaamaan verwordt tot diegene voor wie de maatschappij hem aanziet. Een beschrijving hoe je tergend langzaam gaat geloven wat je voortdurend wordt verweten. Met een gesprek in de leesclub over wat beeldvorming en oordeel op het uiterlijke met iemand doet. Hoe moeilijk het is te weerstaan aan de druk die de maatschappij op je legt als je niet echt kant wil kiezen. Actueler kan het boek niet zijn.
Het tweede boek is eigenlijk een jeugdboek, maar o zo mooi en grappig geschreven: Het wonderbaarlijke voorval van de hond in de nacht van Mark Haddon. Haddon vertelt het verhaal van een jongere met Asperger. Hij komt in een ontwrichtende thuissituatie terecht wanneer zijn ouders gaan scheiden. Je kruipt als het ware in het hoofd van de jongen. Je voelt de pijn van de ouders in hun zoektocht naar een nieuw evenwicht. Nu ken ik in mijn omgeving wel wat neuro-atypicals. Ik krijg coachees uit deze groep in mijn praktijk. In mijn werkomgeving was er ook altijd wel ergens een collega die supergespecialiseerd is en die het liefst wat in afzondering werkt. Maar deze collega werd wel geraadpleegd wanneer het ergens spannend werd. De meeste zijn intelligente volwassenen die erg gevoelig zijn waar je erg interessante gesprekken mee kunt voeren.
De manier waarop Haddon de gedachtestroom en de gevoelens van Christopher beschrijft is indrukwekkend. Tijdens de bespreking in de leesgroep vertelde iemand over hoe moeilijk het is om als totale, complexe persoon gezien en geaccepteerd te worden. Om werkgevers te overtuigen van de competenties die ze heeft, maar die niet gezien worden door de drempel van het stigma dat kleeft op autisme.
Het derde boek Beminde van Toni Morrison gaat over de slavernij in Amerika van medio 1800. Het vertelt het verhaal van een vrouw, gevlucht naar een staat waar de slavernij inmiddels was afgeschaft. Verder van onze leefwereld kan dit boek niet staan. Het is ook een ietwat bevreemdend boek in de typische Zuid-Amerikaanse stijl. Realiteit en droomwereld lijken in elkaar over te vloeien. In de leesclub ontwikkelde het gesprek zich over hoe trauma doorheen families worden doorgegeven. Wat een inzichten, dank je wel leesgenoten! Hiermee krijgt ook dit boek een actuele invulling. Wat doet oorlog, jarenlange discriminatie, uitbuiting,… over de generaties heen? We zijn zo tolerant voor onze eigen trauma’s en de lange tijd die nodig is om deze te verwerken. Willen we dit begrip ook opbrengen voor anderen?
Het vierde boek ligt nu binnen handbereik: Yaya na Leki van Lieven Miguel Kandolo. Opnieuw een zeer actueel onderwerp. Er wordt een oude vertelvorm gebruikt: brieven tussen twee activisten die samen reflecteren. Over wat het betekent om in België met Afrikaanse wortels op te groeien. Over hoe een strijd voor gelijkwaardigheid op verschillende fronten kan gevoerd worden. Eerlijk en open over hun zoektocht naar hun identiteit. En hoe verschillend ze daarin zijn. De boekbespreking moet nog komen, de auteur zal hierbij aanwezig zijn. Iets om naar uit te kijken. Ik heb sinds ik dit boek een eerste keer las, de Congo Commissie ook met veel meer aandacht gevolgd. Ik kan de frustraties begrijpen voor wat in de pers een mislukking en een gemiste kans wordt genoemd. Ik ben blij met de erkenning op het Filmfestival van Oostende. Ook dat doet het lezen van boeken: je krijgt een veel meer genuanceerd beeld van de samenleving.
Dankbaar!
Geef een reactie